Weer even wat kakelen!

28 januari 2019

Al twee dagen niet weggeweest, want oh, oh, vrijdag gevallen. 

Het leek gedooid te hebben, maar waarschijnlijk deed ik net een paar stappen op nog een stuk bevriezing en voilà, daar lag ik dan met een flinke klap! Natuurlijk had ik weer! Nog wel precies op die kant waar ik die longoperaties heb gehad en dus was leuk anders! Heb twee jaar geleden ook al al mijn ribben gebroken door zo’n val in de Wasstraat, dus ik was als de dood dat ik weer wat gebroken had. Durfde dus eerst niet op te staan en dat ging ook heel moeilijk, maar gelukkig bleek ik achteraf niets gebroken te hebben.

Wel erg veel pijn overal, want alles is nog zo kwetsbaar van al die behandelingen en vannacht daardoor dus ook een paar keer wakker geworden, want beurs hier en beurs daar!

Na die val wel even flink wat huilbuien gehad, want ik had het helemaal gehad met al dat drama in mijn leven. Alsof het maar nooit ophoudt.

En op die momenten mis ik mijn zus Suzette nog het meest. Soms wil ik haar uit automatisme bellen om dan weer zo hard te moeten beseffen dat dat nooit meer kan. Ze is er niet meer, zomaar weg uit mijn leven en ik kan het nog steeds niet helemaal bevatten. Ik mis haar nog elke dag en het valt me zo zwaar me te moeten realiseren dat haar afwezigheid definitief is. 

Moeten vechten voor mijn leven, maar waarom eigenlijk nog? . 

Het laatste dierbare ben ik kwijtgeraakt en wat moet je dan nog?

De drama’s houden ook nooit op en dan heb ik het wel helemaal gehad met het leven en verlang ik gewoon naar alleen maar rust, heerlijke rust. 

Geen gepieker meer, geen zorgen meer hoeven maken, geen verdriet meer hoeven hebben, nóóit meer hoeven huilen, nooit meer spanningen hebben, nooit meer gezeur aan je hoofd!

Intussen heeft het ziekenhuis ook weer gebeld met allerlei afspraken voor in februari en ik ril ervan als ik daaraan denk. Nog maar even genieten van deze pauzemaand van al die witte jassen. Vorige week wel naar de internist gemoeten voor mijn schildklier en ik blijk dus bloedarmoede te hebben, maar volgens hem en mijn longarts komt dat door die chemo en die bestralingen.

Het is dan ook niet vreemd dat ik vaak zo doodmoe ben en dan slaap ik ook nog eens slecht. Maar goed, ’s middags ga ik altijd lekker op de bank liggen met een kussen en een plaid, zet de televisie aan en voor ik het weet ben ik dan aan het dutten. Daarna kan ik er dan weer even tegen en wat dingen doen waar ik nog niet aan toegekomen was.

Intussen ook bij de keuringsarts geweest voor mijn parkeerkaart gehandicapten en deze verstrekt gekregen voor vijf jaar, dus dat is ook achter de rug gelukkig. Kostte me toch wel even 140 euro voor even een aantekening hier en een aantekening daar op zijn kladblok. Ik had hem mijn hele medische dossier overhandigd, dus het was allemaal een fluitje van een cent voor die man. Maar goed, ik kan nu in elk geval meestal vlak in de buurt parkeren waar ik moet zijn en daar ik vaak een tekort aan zuurstof heb, is dat wel zo prettig.

Ben door mijn val twee dagen dus ook niet naar buiten geweest, maar vanmiddag moet ik hoognodig toch wat boodschapjes doen. Morgen en de dagen daarna wordt er weer sneeuw en gladheid verwacht, dus dan wil ik me toch niet meer buiten wagen. Mijn huishoudelijke hulp is er nu (wat ben ik toch blij met haar) en als zij klaar is, dan ga ik er gauw vandoor om de hoognodige boodschapjes te doen..

Begin van het nieuwe jaar en de rekeningen vliegen alweer enthousiast om je oren, maar goed, daar maak ik me maar niet druk om, want wat is er nu eigenlijk echt belangrijk in het leven? Al dat financiële gedoe is alleen maar materie en dat kun je toch niet meenemen in je kist. Zolang je geen schulden hebt en je nog een boterham op je bord hebt, is het eigenlijk van geen belang.

Ik kijk naar buiten en gelukkig, het schijnt even niet meer te regenen en de wind schijnt ook gekalmeerd te zijn. Hoop dat dat even zo blijft, want al dat trieste weer doet nog eens een schepje extra bovenop je toch al verdrietige gemoedstoestand.

Vreemd, maar steeds meer kijk ik terug op mijn leven en vraag ik me af wat het me eigenlijk gebracht heeft al die jaren? Ik heb me altijd van een andere planeet gevoeld, zo moeilijk kon ik mensen soms begrijpen en zo slecht begrepen ze ook mij.

Misschien ben ik ook altijd teveel een recht-voor-zijn-raap-mens en dat wordt over het algemeen ook niet gewaardeerd. Ik ben natuurlijk van geboorte een echte Rotterdamse en Rotterdammers nemen gewoonlijk geen blad voor de mond. Zelf heb ik ook liever te doen met mensen die recht voor zijn raap zijn, want dan weet je tenminste meteen wat je aan ze hebt en verder geen polonaise. Maar ja, een hoop mensen houden er nu eenmaal niet van en hebben liever die achter-de-ellebogenmentaliteit. 

Verder ben ik vrij impulsief en dat is een eigenschap waar ik nog altijd aan tracht te werken, want dan kom je ook vaak van een koude kermis thuis.

Kortom, ik weet het niet, maar ik heb toch vaak het gevoel dat ik hier verkeerd gedropt ben. Heb ook altijd dat heimweegevoel in mij en waar naar, dat weet ik eigenlijk niet.

Zo, ik heb wel weer genoeg gekakeld nu ga ik er vandoor om mijn boodschappies te doen, want mijn huishoudelijke hulp is inmiddels alweer weg en het regent nog niet, dus hupsakee alvorens ik straks zo’n stortbui op mijn bol krijg! Kan ik weer mekkeren dat dat mij weer moet overkomen!!!!!