Eens even cynisch zeggen wat ik denk!

 

Tegenwoordig schaam ik me vaak dood een Nederlands staatsburger te zijn. Als ik zie hoe sommige landgenoten zich gedragen tegenover hulpverleners, dan loopt het schaamrood me naar de kaken.
Ik kan niet anders constateren dat we een oververwend luxe volkje zijn, dat bij het minste geringste durft te praten over rechten, zonder er ooit maar even bij stil te staan dat we ook nog eens plichten zouden kunnen hebben.

Een volkje van een hoop nooit volwassen geworden kleine kinderen, die waarschijnlijk nog nooit wat ernstigs hebben meegemaakt in hun leven en bij het geringste gaan krijsen als ze maar denken dat hun speeltjes worden afgepakt. Ikke, ikke, ikke, aan iets anders kunnen we niet denken in dit land. Het gaat alleen maar om ikke en eens aan een ander denken, oh, daar hebben we nog nooit van gehoord, stel je voor.
Gisterenavond weer zo’n hersenloos geval moeten aanhoren over het verbod op vuurwerk, omdat anders onze hulpverleners weer extra belast kunnen worden.
En nee, het was geen jongere, maar een volwassen vent, waarvan zijn speeltje waarschijnlijk zou worden afgepakt. Tante Klaartje zijn antwoord op het verweer betreffende van weer een extra overbelasting van ziekenhuizen en hulpverleners mocht er vuurwerk afgestoken mogen worden ‘ja, nou én, dat is toch de schuld van de regering!’

Dat het de schuld van de regering is met haar eeuwige bezuinigen van de zorg en politie, ja, daar ben ik het volledig mee eens. Maar wat kunnen die hulpverleners eraan doen, die zich elke dag uit de naad werken om iedereen te kunnen helpen? Het ergste is dat dat soort figuren ook nog voor in de rij staan als ze medische hulp nodig hebben, terwijl ernstig zieke mensen als kankerpatiënten, nierpatiënten, hartpatiënten, MS-patiënten etc. etc. maar moeten wachten en wachten op hun operatie of behandeling met alle ernstige gevolgen van dien dankzij dergelijke egoïstische figuren.
Misschien kunnen zulke lui van tevoren een verklaring ondertekenen, waarin ze verklaren af te zien van medische hulp wanneer ze dat nodig mochten hebben door hun eigen onverantwoordelijke gedrag en zo niet langer de IC’s en de bedden innemen van de ernstig zieke patiënten die niet om hun ernstige ziekte hebben gevraagd?

Een beschaafde discussie voeren met dergelijke figuren is niet eens mogelijk, want je wordt meteen belaagd met een zo agressieve en fanatieke woordenstroom, dat je er de koude rillingen van krijgt. Je zal en je moet gehersenspoeld en denken zoals zij. Doe je dat niet, dan krijg je doodleuk nog allerlei beledigingen naar je hoofd als dat je een hersenloos geval bent en je er niet in verdiept en dom naar de pijpen danst van de regering. Neem je het op voor de hulpverleners, dan krijg je vaak nog het domme antwoord ‘nou én, ze hebben toch zelf die baan uitgekozen!’ 
Alsof dat een rechtvaardiging is om ze te mogen bekogelen, naar het leven  te mogen staan, ze te beledigen en te bedreigen en ze overspannen te laten worden door jouw egoïstische gedrag. Oh, het is wel een rechtvaardiging natuurlijk, want de politie slaat er ook altijd zomaar op los, je hebt helemaal niks gedaan en ze slaan je zomaar in elkaar, hoor. Nou moe, dat ik dat toch ook niet begrijp!
Ik snap er trouwens niets van dat ze voortdurend trachten een ander maar zo agressief te overtuigen van hun denkwijze. Waar zijn ze eigenlijk bang voor? Alleen te staan of zo?

Wat mij ook zo kan irriteren is dat mensen een vergelijking durven trekken met de jodenvervolgingen en jodensterren en ik vraag me af of dergelijke mensen wel beseffen wat het inhoudt elke minuut van de dag te moeten vrezen te worden opgepakt, naar een concentratiekamp te worden gestuurd of te worden vergast?? O ja natuurlijk, door al die tijdelijke coronamaatregelen moeten er een hoop mensen nu natuurlijk ook vrezen voor hun leven, dat is waar!!! Dat ik dat toch niet begrijp!

Het centrum van een stad helemaal tot puin slaan en een ravage aanrichten van heb ik jou daar, waar de gemeenschap dan weer financieel voor mag opdraaien, ach, dat moet allemaal kunnen natuurlijk, want recht hier en recht daar en de grondwet, bla, bla, bla!
En natuurlijk moesten er weer gewonden door die rellen naar het ziekenhuis en natuurlijk weer met voorrang! 

Ja, ik weet het, het is iedereens recht zich te laten vaccineren of niet, maar val een ander niet voortdurend zo agressief lastig met jouw ideeën erover. Ik ben best bereid een eerlijke discussie te voeren over vaccineren of niet vaccineren, over vuurwerk afsteken of over een vuurwerkverbod, maar dan wel op een respectvolle wijze voor elkaars mening.
Alhoewel, ik heb wel wat anders aan mijn hoofd met mijn strijd tegen mijn ziekte,  dan daar steeds maar weer ongewild toe gedwongen te worden

Misschien komt er een dag dat sommige figuren ook eens moeten vechten voor hun leven en dan pas kunnen invoelen hoe het voelt te moeten wachten en wachten op je operatie of broodnodige behandeling, omdat de ziekenhuizen het niet meer aankunnen! 
Oh, maar dat is natuurlijk ook niet waar, ik ben  natuurlijk weer zo dom dat ik dat geloof en in de leugens trap van al die medici!!!

Pffff, ik leer het ook nooit, wat ben ik toch een sukkel!

Van de drukpers gerold

Lieve allemaal,

Tot mijn grote trots is vandaag  mijn nieuwste en zesde gedichtenbundel 'En niemand weet' van de drukpers gerold.
De gedichtenbundel kost slechts 12,50 euro en is te bestellen middels de link

https://www.mijnbestseller.nl/site/?r=userwebsite/bookdetails&id=277750 

alsmede bij elke erkende boekhandel en/of bij online websites als Bol.com, Amazon.nl, etc.

Samenvatting

‘En niemand weet’ is alweer de zesde gedichtenbundel van Ingrid E. Noppen, die in het jaar 1951 in een woonhuis in de stad Rotterdam werd geboren. De bundel bevat 85 uiteenlopende gedichten, die zijn ontstaan uit haar observatie van de wereld om haar heen, alsmede uit haar innerlijk beleven en ondergaan van het leven. Ook haar voortdurende verlangen te kunnen zien voorbij de einder en haar regelmatig wegdromen in andere sferen heeft haar ook deze keer weer menigmaal geïnspireerd tot het schrijven van deze bundel. Eerder schreef zij de gedichtenbundels ‘Vlinders van brokaat’, Cantates van de wind’, ‘Wat wil je dat ik je vertel?’, ‘En nu het stil geworden is’ en ‘Voorbij het zicht’.

Specificaties

Auteur	Ingrid E. Noppen
Taal	Nederlands
Bindingsvorm	Paperback
Formaat	148 x 210mm
Kleur	Zwart/wit
ISBN	9789403641379
Verschijningsdatum	07-11-2021
Genre	Literatuur > Poëzie

Mijn dierbare zus

 

Ach, mijn lieve, dierbare zus, vandaag is je sterfdag en vanmorgen werd ik al wakker met jouw beeld op mijn netvlies. Ik wilde je herinneren in je mooie dagen, maar steeds weer zag ik jouw kale koppie van de chemo op mijn netvlies. Je was je eigen dood aan het voorbereiden en ik voelde zo'n verschrikkelijke machteloosheid en had mijn eigen leven willen geven om jou te redden. Waarom jij, lieverd, waarom jij. Het scheurt nog elke dag mijn hart uiteen. Je wilde nog zo graag leven, had nog zoveel mooie dromen, maar het werd je niet vergund. Je had zoveel meer dan mij om voor te leven. 

Ik denk aan jou en aan mama en de hechte band die we hadden door alles wat we hadden meegemaakt. Niemand heeft dat ooit kunnen verbreken, lieverd. Ik wil aan jullie denken aan hoe en wie jullie waren, aan de momenten waarop we samen konden gieren van het lachen en de tranen daardoor gewoon over onze wangen biggelden. 

Ach lieverd, wat jouw dood teweeg heeft gebracht en hoe ik in het diepste dal van mijn leven opeens lucht werd voor sommige mensen waarvan ik het nooit verwacht had, omdat ik voor het eerst van mijn leven eens voor mezelf opkwam en me niet, nooit meer wilde laten behandelen als een stuk vuilnis.

Het heeft me naast mijn verdriet om jou vreselijk veel pijn gedaan, maar ik heb er geen spijt van eindelijk voor mezelf te zijn opgekomen. Voor jou vind ik het wel verschrikkelijk, want het zou je ontzettend veel pijn hebben gedaan, maar het is niet anders, lieverd.

Ik moet door met mijn eigen leven en dan vooral voor jou. Jouw dood mag nu eenmaal niet voor niets geweest zijn en ik leef de dagen enkel en alleen nog maar voor jou.

Alles wat ik wens is dat je nu bij mama bent en dat jullie gelukkig zijn ergens op het mooiste plekje dat er is. En ik hoop dat jullie een beetje trots op me kunnen zijn hoe ik toch met de moed der wanhoop probeer te leven. 

Altijd wat met mij !

 

 

Vanmorgen eindelijk mijn passpiegel weer opgehangen in de slaapkamer. Het is wel zo prettig dat je kan kijken hoe je eruit ziet als je bent aangekleed en hoe je haar op je bol zit, want wat dat betreft ben ik – eerlijk gezegd -  best wel een ijdeltuit.
Zit mijn haar of kleding niet goed, nou, dan voel ik me helemaal niet lekker, hoor en ziet de wereld er pas weer gezellig uit wanneer ik alle schoonheidsfoutjes heb opgelost.Ben gelukkig wel wat gemakkelijker geworden dan vroeger, want toen was ik helemaal zo’n pietluttig geval.

Heb door die eigenschap nog heel lang moeten lopen met de afdruk van een strijkbout in mijn bovenbeen. Ik werkte toen nog en die dag hadden we een feestelijk iets op het werk. Toen ik was aangekleed ontdekte ik nog een klein vouwtje in de jurk waarin ik me had gehesen. Enfin, vouwtjes? Oh nee, daar moest ik niets van hebben, maar goed, geen probleem, kon ik natuurlijk zo oplossen. Het scheelde dat ik me niet weer hoefde uit te kleden als ik even voorzichtig die strijkbout op dat vouwtje zou zetten. Tante bijdehand vergat natuurlijk wel even dat het een stoomstrijkbout was en de stoom door mijn jurk en panty heen mijn been lelijk verbrandde. Veel tijd om er bij stil te staan had ik niet, want ik moest weg. Gauw even gekoeld met ijskoud water en toen naar mijn werk gegaan.
’s Avonds bleek er een enorme blaar met vocht te zitten en daar ik toen al niet graag naar de dokter ging, hoopte ik er maar op dat die blaar wel zou knappen op een gegeven moment. De volgende avond knapte die inderdaad en was ik meteen kleddertjenat van al het vocht dat eruit liep. Nou goed, er zaten allemaal loshangende vellen en ik dacht dat die wel vanzelf zouden vergaan. Na een paar dagen werd ik op het werk plotseling erg beroerd en kreeg ik hoge koorts. Ik werkte toen samen op een bureau met o.a. een sportinstructeur en die vroeg of hij eens die brandplek op mijn been mocht inspecteren. Ik stribbelde nog wat tegen, want het zat hoog op mijn bovenbeen en ik had er eigenlijk geen zin in om een beetje te koop te staan, want ik werkte nu eenmaal in een wereld vol mannen. Maar goed, op een rustig moment toch maar laten zien en eigenlijk schrokken we ons allebei een flink hoedje. De brandwond zag er heel onsmakelijk uit door die wirwar van hangend vel en was inmiddels zwart geworden. Hij zei, nou ja zei, hij gebood mij eigenlijk er direct mee naar de dokter te gaan, waaraan ik toen maar gevolg heb gegeven.

Was eerlijk gezegd ook geen pretje, ik werd door mijn huisarts van toen eerst onthaald op een fikse preek en de vraag of ik thuis geen strijkplank had.
Toen de assistente werd geroepen om te assisteren werd het helemaal bal. Zij schrok van de wond en vroeg wat er gebeurd was. Hij zei dat ik klaarblijkelijk geen strijkplank thuis had en mijn been daar dus voor gebruikte. Gelukkig stond zij mij bij door te zeggen ‘oh jee, dat doe ik ook weleens.’ Hij wierp haar een venijnige blik toe en mompelde 'ja, vooral zeggen waar een patiënt bij zit, niet te geloven, niet te geloven.'
Ik keek alleen maar benauwd naar die grote schaar die hij in zijn handen had en waarmee hij mijn wond te lijf wilde gaan. Angstig vroeg ik wat hij daarmee van plan was en hij bromde ‘ik moet eerst al die vellen wegknippen’, waarop ik angstig reageerde met ‘doet dat dan geen pijn?’ Hij toen weer ‘eigen schuld, dikke bult, moet je maar niet van die rare dingen uithalen.’ Gelukkig bleek het allemaal dood vel te zijn, wat gelukkig geen pijn deed en mij een diepe zucht van verlichting deed slaken.
De wond werd gesteriliseerd en verbonden met speciaal gaas dat ik wel elke dag moest komen laten verschonen. Nou ja, dat was dus inderdaad eigen schuld, dikke bult. Het heeft lang geduurd voor het litteken vervaagde, maar gelukkig zijn de jaren mij vergevingsgezind geweest.

In elk geval, de spiegel hangt weer en hopelijk wat langer dan voorheen.
Mij weer laten opjutten door zo’n televisiereclame van Tellsel en had ik via Blokker dus de door hen aangeprezen powertape met Gekko-effect gekocht. Een zogenaamde aanbieding, 3 rollen voor 27 euro!! Hoe zwaar het ook was, je kon er alles mee aan de muur hangen, zelfs in de badkamer bleef het muurvast en tja, dat leek mij wel wat. Niemand meer om hulp hoeven vragen om te boren, nee, gewoon, plakboem aan de wanden. Intussen is dus mijn halve huisraad al naar beneden gekomen en mijn spiegel was wel het toppunt. Blokker een boze mail gestuurd, waarop ze overigens nooit met fatsoen hebben gereageerd, dus de boel voor straf op Trustpilot gezet.
Als je weer een enorme klap hoort schrik je je niet een hoedje maar een hele grote hoed en ga je voorzichtig en angstvallig op zoek naar alweer schade. Die zooi presenteerde ze ook nog als dat het hergebruikt kan worden. Nou, niet dus, als je het eraf haalt plakt het steevast aan je vingers (dat weer wel) en het is dus 1 grote prop als je het eindelijk hebt kunnen verwijderen.
Maar goed, weer een nieuwe spiegel opgehangen met wel zoveel plak dat, als het nu nog van de wanden klettert, ik gewoon weer overga tot de ouderwetse en meest betrouwbare wijze van een klusjesman met boor. Nu zal ik eerdaags toch wel moeten komen om wat spulletjes op te hangen in mijn badkamer, want die ga ik niet meer bevestigen met dat rare Gekkogedoe. Feit is, weer 27 euro weggegooid.

Het was afgelopen week toch zo’n pechweek.
Zo had ik eindelijk het schilderij af voor een vriend die ik dat had beloofd en daarbij had ik voor enige techniek een ballon gebruikt.
Ik was erg tevreden over het schilderij en dacht de ballon niet meer nodig te hebben.
Dus ja, prik met de schaar en weg ermee.  Jee, ik had opeens blauw spikkeltjesbehang in mijn eetkamer. De verf op die ballon was natuurlijk nog kleddertjenat en daar had ik in mijn enthousiasme niet bij stilgestaan.  Van de schrik stootte ik nog een potje verf om en de verf droop vervolgens over mijn schilderij naar beneden op de vloer. Dat moest ik dus eerst opruimen, maar dat was gelukkig niet zo’n ramp, want op pvc krijg je acrylverf er goed af. Toen met een natte spons mijn behang te lijf gegaan, maar nee, daar moest ik gauw mee ophouden, want ik zag dus dat het behang dan ging oplossen. Nu heb ik in moeilijke tijden ook nog weleens een goed idee (kan ook weleens flink dramatisch zijn, hoor) en het leek mij een idee te proberen met een sponsje witte acrylverf al die stippen te deppen. Ik ben tot in de avond bezig geweest, maar over het resultaat kon ik wel enigszins tevreden zijn. Inmiddels heb ik hier heel wat bezoekers gevraagd of ze wat zagen in mijn eetkamer, maar niemand heeft wat kunnen ontdekken, dus het zit wel goed. Mocht je hier op visite komen dus niet meteen met een loep mijn hele zitkamer gaan zitten bestuderen alsjeblieft. In het ergste geval had ik op zoek kunnen gaan naar een klusjesman met het talent van behangplakken. Ook dat is immers een kunst, want de vorige behanger heeft hier prutswerk geleverd. Had zo’n plakmachine, werkte zo gemakkelijk, nou, met gevolg dat er veel te weinig lijm is gebruikt en je overal naden ziet en ik al heel wat stukjes zelf met behanglijm heb moeten bijwerken. Nu ben ik toch al een perfectionist, dus ik kan mij daar flink aan irriteren.
Maar het kost natuurlijk weer een kapitaal om alles opnieuw te laten doen en dan moet je maar afwachten of je weer niet zo’n kluns in je huis krijgt. Verder heb ik op het ogenblik wel wat anders aan mijn hoofd met mijn gezondheid, dus ik moet er maar geen aandacht aan besteden.

Nou, dat was het weer even voor nu. Ik ga eens even met dagelijkse rustuurtje genieten, want ik ben alweer moe van al het herbeleven van dit verhaal.

 

Inloophuis De IJssel Krimpen a/d IJssel

 

Laurens Windig zingt 'Is this us' van Ingrid E. Noppen

 

Schilderijen

 Ze zijn klaar en ze hangen kleurrijk aan de wand van mijn slaapkamer!