6 december 2018
De eerste kerstkaarten
stromen reeds binnen en ik hoor jou alleen nog aan me vragen ‘zal ik de kerst
nog wel meemaken?’
Nee lieverd, je maakt kerst
niet meer mee. Je bent er niet meer en vandaag realiseerde ik me pas goed dat
je nooit, nooit meer terugkomt. Dat we nooit meer samen kunnen praten, nooit
meer samen kunnen lachen, nooit meer samen iets kunnen doen.
Het voelt zo leeg en koud in
mijn hart en elke morgen dat ik wakker word vraag ik me af hoe ik de dag weer
door moet komen.
Mijn verdriet om jou, al die
zorgen in mijn hoofd, het gevecht om mijn leven, ik ben van alles zo moe,
doodmoe. Het voelt ook zo zwaar om het gevecht voor mijn leven helemaal alleen
te voeren en ik vraag me vaak af waarom ik het nog moet doen. Nog zoveel lieve
vrienden, maar toch, het gevoel dat al het dierbare je voorgoed is ontnomen,
dat geeft zo een verlaten gevoel.
Jij weg, mama weg, mijn
vriendinnen Lucia en Coby weg, zoveel lieve mensen al weg.
Dit jaar zal ik geen
kerstkaarten sturen, oh nee. Ik kan alleen maar hopen dat die dagen zo snel
mogelijk voorbij zullen gaan. Kerst zal voor mij nooit meer zijn zoals het was
en alleen nog maar marteldagen betekenen.
Heb ik al zoveel aan mijn
hoofd, doet mijn ziektekostenmaatschappij ook nog zo moeilijk om een datumpje
onder mijn declaraties ziektevervoer.
Tjonge, de datum van de longarts valt voor de datum bestralingen en poeh, poeh,
dat kan niet, hoor. Nee, dan moet je alles weer opnieuw indienen en je
behandelende artsen weer lastig vallen met die papieren rompslomp. Moeten ze
alles opnieuw ondertekenen en stempelen! Twee dagen ben ik er alweer noodgedwongen
mee bezig geweest om alles weer opnieuw in te vullen en contact te zoeken met
het ziekenhuis. De artsen zijn tegenwoordig drukker met al die papieren voor
die verzekeringsmaatschappijen dan met de zorg voor hun patiënten. Vind zo’n
maatschappij het nog gek ook dat je zo ironisch kan reageren op die flauwekul!
Alsof ik verdikkie niets anders aan mijn hoofd heb.
Heb ik nog al die kosten moeten voorschieten, dus het gaat om honderden euro’s
en voor ik die dan terugkrijg, dan ben ik volgens mij al dood!
Vandaag ook eindelijk naar de
tandarts gekund voor mijn ½ jaarlijkse controle die ik noodgedwongen 2 maanden
had moeten uitstellen.
Was bang dat die
ziekenhuisperiode schade had toegebracht aan mijn gebit, want na zulke
operaties kun je toch niet zoveel zorg besteden aan de verzorging van je gebit
als gewoonlijk. Maar gelukkig, ik kreeg een dikke pluim van de tandarts en hij
vond de mondhygiëniste helemaal niet nodig, want die zou binnen nog geen vijf
minuten klaar zijn met me, zo schoon vond hij mijn gebit. Nou, ik was
dolgelukkig, want ik had de mondhygiëniste al besteld en dat bleek dus helemaal
niet nodig. Toch nog iets dat meevalt in mijn leven!
Gisteren ook nog pasfoto’s
laten maken, want moet 15 januari naar de keuringsarts voor mijn gehandicaptenparkeerkaart.
Ik heb er nu tijdelijk eentje, maar die is 11 december afgelopen en tot 15
januari krijg ik dan weer even een verlenging. Verder is mijn paspoort ook
verlopen en ik zit er nog over na te denken of ik die wel weer opnieuw moet aanvragen
of niet, ik ben er nog niet over uit.
Eerst maar eens afwachten wat die nieuwe onderzoeken straks zeggen. Of al die
behandelingen tot op heden effectief zijn geweest of niet. Over ca drie weken
moet ik daarvoor een nieuwe oproep krijgen. Die bestralingen werken nog zo’n
twee weken na, dus daarom duurt het even voor ze je weer oproepen.
Heb wel flink wat bijwerkingen van die bestralingen. Moeite met slikken, alsof
de boel vernauwd is geraakt, vooral ’s nachts vreselijke hoestbuien en nog vaak
tegenzin tegen eten. Opeens kan het je vreselijk tegenstaan en ik heb dan ook
nog nooit zoveel eten moeten weggooien als de laatste maanden.
Zo heb je trek in iets en zo word je er misselijk van, zo gek allemaal.
Mijn borstkas is ook helemaal
verdroogd door al die bestralingen en mijn rug zit vol korstjes. Ik smeer het
allemaal maar goed in, want nu mag dat weer gelukkig. Tijdens de bestralingen
mocht je je huid helemaal niet insmeren en dat was best wel lastig met al dat
droge gevoel..
Zo, ik ga mijn bedje maar
weer eens opzoeken, want eigenlijk ben ik best alweer moe. Nu maar hopen dat ik
gauw inslaap, zodat ik even niet meer hoef te denken en niets meer hoef te
voelen. Ik mis je, lieve zus, ik mis je!
