MET OPEN OGEN

Ik had niet moeten kijken, maar ik deed het wel. Om de een of andere reden wil je toch op de hoogte blijven van wat er zich in de wereld afspeelt.

Maar soms is het eigenlijk gewoon beter om je kop maar in het zand te steken en van niets te weten.

Nu zit ik er al mee sinds het moment dat ik keek. Een uitzending, ik meen van Metterdaad, over wat Boko Haram allemaal voor leed heeft aangericht.

Met zulke barbaarse wreedheden op je geweten vraag ik me af hoe je nog rustig kan slapen zonder al die gezichten van je slachtoffers te zien!

Ik denk aan het meisje dat het hoofd van haar vader over de grond zag rollen nadat het was afgekapt door zo’n Boko Haramstrijder en hoe ze vervolgens haar broertje zwaargewond terugvond met alleen zijn hoofdje boven de grond uit. Ik denk aan al die moeders die werden verkracht en waarvan hun kinderen voor hun ogen onnoemelijk wreed werden afgeslacht.

En wat is mijn leed dan nog vergeleken bij dat van hen? En toch hebben ze hun ruggen gerecht en gaan ze door met ademhalen en met leven.

Zelfs dat kleine jongetje, dat alles en iedereen verloren heeft en nog maar alleen op de wereld is.

Al die regeringsleiders die de wereld besturen, realiseren zij zich weleens wat ze zouden kunnen betekenen voor de wereld? Ze houden zich constant maar bezig met elkaar uitdagen, met machtsspelletjes, met intimidatie van elkaar, met wapenwedloop. Ze zouden het goede voorbeeld kunnen geven en kunnen trachten de wereld een beetje beter te maken.

Dan hebben we nog al die geloven, die zgn allemaal in God of Allah geloven en uit diens naam denken zich te kunnen veroorloven overal dood en verderf te zaaien met straks als beloning …. ???!!! Hoe naïef moet je zijn te geloven in de hersenspoelingen van een zooitje dat zo een geloof misbruikt om zichzelf macht te vergaren?

Wat is de mens eigenlijk voor wezen? We hebben het over beschaving en menselijkheid en nog meer van dat moois, maar elke minuut van de dag worden er op deze wereld mensen afgeslacht alsof het niets is.

Zelfs in ons eigen, kleine wereldje weten we de vrede niet te bewaren, hebben we altijd wel conflicten met elkaar. En waarom en waarvoor eigenlijk?

Hoeveel jaren telt een leven en wat zouden we voor antwoord geven als ons straks wordt gevraagd wat we met ons leven hebben gedaan?

Wat mogen we straks meenemen van alles wat we vergaard hebben?

Het leven is eindig en de afgelopen jaren heb ik dat helaas meer dan ooit moeten beseffen. Meer dan ooit denk ik dan ook na over mijn eigen leven. Wat heb ik er meegedaan, wat voor mens was ik eigenlijk en wie ben ik in feite?

Ik heb de mensen nooit begrepen en zij mij niet en dat maakt het zo triest, want daardoor kwam ook ik menigmaal ongewild in conflict.

We spreken altijd zo een onverstaanbare taal voor elkaar, dat ik me vaak afvraag of ik niet op de verkeerde planeet terechtgekomen moet zijn.

Soms verlang ik zo naar huis. Maar waar staat dat huis, waar is thuis, waar hoor ik en bij wie hoor ik?

Hoeveel tijd heb ik nog om uit te vinden waar het misging tussen mij en de mensen om mij heen? Tussen mij en de wereld? Tussen mij en mijn eigen wezen?

Ik denk aan die kinderen uit die documentaire die zo alleen op de wereld staan en toch zo dapper doorgaan met leven. Ook ik ben al mijn dierbaren kwijt, maar toch heb ik zoveel meer dan zij in hun armoede en honger.

De 27^e nadert nu met grote sprongen. Ik moet weer voor die scan en ik moet er alleen doorheen. Geen moeder meer of grote zus die een arm om mij heenslaan als je even zo bang bent, als je het even allemaal niet meer ziet zitten.

Maar dat meisje en dat jongetje, ik hou ze voor ogen als twee kleine helden en ik zal mijn rug rechten, gewoon omdat ik ze dat op zijn minst verschuldigd ben.

MET DE STROOM MEE

Wat heb ik na lange tijd te vertellen?
Dat ik heb getracht te leven zonder het besef ziek te zijn. Me elke dag heb gedragen – ondanks mijn beperkingen – alsof ik geheel gezond ben.

Wat me wel nog elke dag beheerst is dat intense verdriet om het verlies van de meest dierbare personen in mijn leven, mijn moeder en mijn zus. En dan ook nog het verlies van twee van mijn beste vriendinnen.

Elke dag nog moet ik huilen en op de meest onverwachte momenten.

Het gemis blijft en soms wil je ze nog zoveel vragen of vertellen.

Zo is er niets aan de hand en zo rollen de tranen uit mijn ogen.

28 augustus komt nader en nader en ben ik daar nerveus om?

Ik weet het eigenlijk niet. Het rare is dat ik soms niet meer weet wat ik werkelijk voel of denk, alsof alles langs me heengaat, alsof niets er nog toe doet.

De driemaandelijkse scan en de week daarop volgende uitslag staat dus weer voor de deur.

Ik zie er wel tegenop, ben zo witte-jassen-moe! Maar ja, ze zijn er natuurlijk voor jou en willen je helpen, maar steeds weer die gang naar het ziekenhuis, de onderzoeken, die ziekenhuissfeer!

En ik mis mijn vorige longarts die opeens met de noorderzon vertrokken was omdat hij een wereldreis wilde gaan maken. En volgens de assistentes komt hij ook niet meer terug. Zelden zo een betrokken specialist meegemaakt en dat verlicht je ziekte dan ook. Hij zei altijd ‘we gaan er samen voor’, maar nu moet ik het dus alleen doen. Maar ja, de man heeft groot gelijk. Elke dag te maken hebben met doodziekte patiënten en het was nog een jonge arts, dus ik kan me heel goed voorstellen dat je er eens even een tijdje tussenuit wil.

Zijn opvolger is ook aardig, daar niet van, maar ik mis toch die enorme betrokkenheid en die vertrouwensband.

Heel vervelend is het dat ik ook al een tijdje niet kan schrijven. Ik heb duidelijk te lijden van een writer’s block, er komt bijna geen letter meer op papier.

Alles wordt dan ook verwaarloosd, mijn website, mijn blog, mijn andere literaire activiteiten, het werken aan mijn korte verhalenboek.

De wil is er wel, maar de inspiratie lijkt bevroren en dus is dat nu even ook geen uitlaatklep of afleiding. Daarentegen rust ik veel, ’s middags ben ik vaak uitgeteld, ga ik op de bank liggen, zet de televisie aan en val dan binnen de kortste ogenblikken in slaap. Word ik wakker dan ben ik verwonderd dat er opeens een heel andere programma aan de gang is dan waar ik naar zat te kijken!

Het leven kabbelt voort en ik kabbel maar met de stroom mee, dat lijkt me gewoon nog het beste. Niet meer vechten tegen de stroming, maar je gewoon laten meevoeren en zien waar je uitkomt.

Dat ik nu weer wat heb geschreven op mijn blog, het geeft mij hoop dat hopelijk mijn writer’s block zich gauw opheft,, want wat en wie ben ik nog zonder pen?