OP DEZE LENTEDAG

30 maart 2019

Vandaag, op deze mooie lentedag, hebben we je  op het strooiplekje van mama om 15.00 uur verstrooid tot een groot hart, lieve zus.

Jan en ik hebben elk een gedeelte gedaan en toen onze boeketten er middenin gezet. Het strooiveld lag er zo mooi bij met rondom allemaal gele en paarse bloemetjes, alles zo vol in bloei.

Jan heeft nog wat as laten strooien in een mooi zilveren doosje dat hij had gekocht en dat wil hij tijdens een korte cruise uitstrooien over zee, omdat je zo van cruisen hield en je vanaf je geboorte al wat had met water.

Het was zo onwezenlijk je as te zien gaan, de definitieve afsluiting van je bestaan en mijn hart was zo vol van kwellende pijn, want nog elke dag mis ik jou en mama zo.

Nog altijd vind ik alles één grote nachtmerrie waar ik maar niet wakker uit word.

Elke dag probeer ik afleiding te zoeken door naar buiten te gaan, want zodra ik maar thuiszit, wordt leven een kwelling.         
Gisteren waren Ine en Plonie er gelukkig en zijn we gezellig het stadje ingegaan en daarna gaan eten in zo langzamerhand ons stamrestaurantje aan het water.

Het eten was weer heerlijk en we hadden het als altijd erg gezellig met elkaar.

Toch ontkwam ik er niet aan stilletjes regelmatig te moeten denken aan de dag van morgen.  Aan de buitenwereld probeer ik zo goed als niets meer te laten merken, want ik wil gewoon niet dat mijn omgeving steeds wordt geconfronteerd met mijn verdriet, want wat moeten ze daar steeds mee?

Het is een pijnlijk, verlaten gevoel, jullie allebei voorgoed kwijt te zijn en alleen te moeten doorgaan met leven.

Ze zeggen dat het gemis minder wordt met de tijd, maar ik weet nu dat dat niet zo is. Met elke dag wordt het gemis alleen maar erger en voelt het steeds harder te beseffen dat wat geweest is definitief geweest is.

Ik mis jou, lieve, lieve zus en ik mis mama, elke dag opnieuw!

TIEN JAAR ALWEER!

Rotterdam, 23 maart 2019

Vandaag, lieve mama, is het precies tien jaar geleden toen u na een lijdensweg van drie weken in de armen van mij en Suzette stierf.

Wat gaat de tijd toch vreselijk hard, lieverd. Voor mij is het allemaal nog gisteren en ik mis u nog elke dag, hoor. Ze zeggen dat het minder wordt met de tijd, maar dat is niet zo, hoe langer het duurt, hoe groter het gemis. U bent weg, Suzette is weg, alles wat me zo dierbaar was is weg.

Ik zou willen dat de tijd terug kon worden gedraaid, maar dat kan nu eenmaal niet en ik kan daar zo verdrietig om zijn. Soms zie ik iemand van achteren die op u of Suzette lijkt, maar dichterbij lijkt dat dan meer de wens geweest, dan dat de gelijkenis maar enigszins klopt.

Dat verlaten gevoel, dat voelt soms zo ondraaglijk zwaar en elke dag is weer een gevecht.

Overal in wegvluchten, maar nergens rust vinden en blijven zoeken naar wat er niet meer is, het kost zoveel energie. Het liefst maar willen slapen, nergens meer aan hoeven denken of over piekeren, alleen maar slapen en blijven slapen.

De dag is ook nog eens somber vandaag, zo heel anders dan de dag dat u toen stierf.

Toen scheen de zon in volle glorie en ik vroeg me toen af hoe dat mogelijk was, net als al die vrolijke kinderen die beneden in de hal van het ziekenhuis toen verstoppertje speelden.         
Voor mij stond de wereld toen stil, maar uiteraard niet voor al het leven om mij heen.

Ik doe mijn best de dagen door te komen en overal afleiding in te zoeken, maar het is en blijft een hard gelag jullie voortdurend zo te moeten missen.

Het voelt zo vreselijk verlaten!

www.Ingrideleonora.nl