Vandaag denk ik aan jou, mijn lieve, dierbare zus. Je krijgt nu je eerste chemokuur en ik bid en ik hoop en ik wens vanuit het diepste van mijn ziel dat die mag aanslaan. Ik kan je niet missen, lieverd, wat moet ik dan nog.. . Ik denk aan Jan die het ook zo zwaar en moeilijk heeft en ik zou willen dat ik alles kon overnemen. Ik moet vechten tegen dezelfde ziekte, maar ik kan het nu niet. Ik kan even niet meer vechten als ik jou zo zie lijden. Je hebt zo ontzettend veel pijn en tot nu toe valt het nog mee bij mij en merk ik alleen maar dat ik steeds meer kortademiger word. Maar jou zoveel pijn te zien lijden, dat is meer dan ik aankan.
Dat het leven ons zo wreed kan treffen, is het nu nog niet genoeg geweest? Het leven is nooit aardig voor ons geweest en steeds weer schenkt het ons vuilniszakken vol rotzooi. We zijn altijd blijven vechten, altijd optimistisch gebleven. Ik kon soms even in een diepe put vallen omdat ik er zo moe van was en dan zei jij dat dat alleen maar meer negativiteit brengt. Maar nu, hoe kan ik dit alles nog opvangen, ik ben zo vreselijk moe, lieverd.. Als wonderen bestaan, dan wens ik dat God een wonder doet voor jou Dat je beter mag worden en helemaal mag herstellen en nog vele jaren van geluk zal mogen doorbrengen met jouw Jantje. Ik zou er mijn eigen leven voor offeren, zeker weten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten