Het werd hoog tijd weer eens wat te schrijven op mijn blog. Je kunt je dagelijkse beslommeringen daarop zo lekker kwijt. Het praat niet terug en luistert geduldig en dat heb je vaak nodig. Iemand die gewoon luistert. Voel me overigens meer dan belabberd, al gaat het ietsje beter nu. Getroffen door een gemene griep met gierende hoestbuien en met 1 long is dat natuurlijk aanpompen en mij doen happen naar adem ondanks mijn zuurstof. Dokter heeft me op de Prednison gezet. Daar krijg je altijd zo'n mooie plofkop van 😂😅, maar goed, als ik me maar gauw beter ga voelen, dat is het belangrijkste. Overigens heb ik het sinds gisterenavond ook zelf weer radicaal aangepakt. Sterk zout water door mijn neus en keel gegoten en jee, de snot kwam vanuit mijn tenen los. Deze ochtend weer hetzelfde aangepakt. En ik moet zeggen, weer een goede remedie om die gierende hoestbuien tot stoppen te dwingen.
Morgen weer bij de dokter op controle komen, want die voortdurende te horen piep baart zorgen. Gelukkig moet ik in november alweer op controle in het ziekenhuis en daar zien ze het wel als er weer wat mis is of dat het inderdaad door die griep komt wat m.i. het geval is.
Komen ze 9 november pas met de griepprik aan! De halve wereld heeft al griep gehad! Mosterd na de maaltijd.
Het ergste is dat ik niet naar het Inloophuis kon en a.s. week waarschijnlijk ook nog niet en dat mis ik dan wel heel erg. Het is toch mijn nieuwe familie geworden. Ze appen me wel veelvuldig en dat is erg lief. Kreeg van een vriendin daar een enorm beterschapsboeket bezorgd en dat vond ik wel zo lief en ontroerend. Heb ik het moeilijk, dan kijk ik daar maar even naar en dan geeft dat weer een opkikkertje.
Wat ik het ergste vind is dat ik al zo beperkt ben door mijn zuurstof en nu dus helemaal. Mijn geest wil nog zoveel, maar dit verdomde lichaam wil gewoon niet. Ik dwing het vaak toch over de top, want dat ligt nu eenmaal in mijn aard, maar dat moet ik dan later weer extra bezuren. En dan is het eigen schuld, dikke bult natuurlijk, daar ga ik niet moeilijk over doen.
Soms heb ik ook zo genoeg van alles. Heb gewoon geen zin in zo'n beperkt leven en als een gevangene opgesloten te zijn in mijn eigen lichaam. Ik wil mijn eigen IK terug, weer alles kunnen doen, niet voortdurend die slangen van die zuuurstofapparaten in de gaten moeten houden als ik wat doe, want menigmaal raak ik daar danig in verstrikt of struikel ik erover. Maar eigenlijk mag ik daarover niet klagen, het is er voor jou en als het er niet was, dan zou je helemaal niks meer kunnen. Dus eigenlijk moet ik het dankbaar zijn.
Ik sta mezelf toe een paar minuten per dag eens flink uit te huilen. Gelukkig val je daar niemand mee lastig als je alleen bent en kun je dat lekker laten gaan. Waar ik het altijd nog moeilijk mee heb is het verlies van mijn dierbare zus. Ze was nog veel te jong om te gaan en het was gewoon niet eerlijk. Hoe ze stierf kwelt me nog altijd. En het feit dat ik naar de bestraling moest terwijl zij intussen stierf, het voelt als een schuld die ik nooit meer kan inlossen. En hoe ze er bijlag bij haar opbaring, zonder haar prachtige haar waar ik altijd jaloers op was en dat ik tijdens haar afscheid er niet voor kon zorgen dat al haar laatste wensen werden vervuld, omdat ... de regie bij iemand anders lag die mij totaal negeerde.
Je realiseren dat niemand ooit nog van je zal houden zoals je dierbare moeder en zus, doet een constante leegte voelen, die niemand kan begrijpen die niet hetzelfde heeft meegemaakt.
Ik kijk uit het raam naar die prachtige bomen in diep roodbruin gekleurd, ze zijn op hun mooist nu. Door alle seizoenen heen staan ze er nog altijd, fier en rechtop. Maar ik ook!
