Het lijkt de beste stap die ik na lange tijd en veel wikken en wegen heb genomen. Me aanmelden bij het Inloophuis in Krimpen. Zal ik, zal ik niet en o jee, als er maar niet steeds over onze ziekte wordt gesproken. Het duurde een tijdje, maar toen realiseerde ik me dat het zo ook niet langer ging en ik voelde ook helemaal geen echte vooruitgang bij die maatschappelijke ondersteuning. Dus ik sprak mezelf eens ernstig toe ‘vooruit nu, opschieten, als het je niet bevalt, dan kan je altijd nog zo de deur uitlopen’, dus wat let je?’
En twee weken geleden
me dus aangemeld per email en ik werd al meteen gebeld door de manager en een
medewerkster. Ik wilde meedoen aan de trainingen Mindfulness en of dat wel kon
als je in Schoonhoven woont. Was geen enkel
probleem, elke lotgenoot in de Krimpenerwaard was welkom.
Vorige week voor het
eerst dus geweest en het was bijna ontroerend zo lief als ik ontvangen werd door
de twee gastvrouwen en vrijwilligers aldaar. Om 14.00 uur kreeg ik de eerste Mindfulness en ik
had nooit gedacht zo rustig te kunnen worden met al die onrust en spanning in
mijn lijf. We kregen huiswerk mee, een boekwerk en een app en we moeten elke
dag minstens een half uurtje ermee bezig zijn en dat is me tot heden aardig
gelukt.
Vorige week zei ik dat ik het jammer vond dat de ontspanningsmassage samenviel met de Mindfulnesstrainingen, maar ook daar hadden ze meteen een oplossing voor. Ze schreven me in voor anderhalf uur daarvoor en aansluitend kon ik dan naar mijn Mindfulness.
Gisteren dus mijn eerste
ontspanningsmassage gehad en jee, wat een weelde was dat. Het is een zachte
massage, speciaal gericht op kankerpatiënten en binnen een mum van tijd raakte
mijn hele lichaam ontspannen en dacht ik werkelijk nergens meer aan dan alleen
maar aan die vredige sfeer waarin ik terechtkwam. Na afloop zei Jasmijn, de masseuse,
dat ik me meteen mocht inschrijven voor volgende week en daar hoefde ik
natuurlijk niet over na te denken.
Daarna naar de tweede mindfulness en die meditatie bracht wel veel emotie boven. Een hoop ballast van ons leven kwam boven en voor het eerst in mijn even kon ik huilen vanuit mijn ziel en het mocht. Ik stikte er bijna in, alsof alles vanuit mijn tenen opborrelde. Ik probeerde het tegen te houden, maar ze bleven me stimuleren alle spanning los te laten en eruit te laten vloeien. Mijn leven lang sterk moeten zijn en het voelde als zwakte me zo te moeten laten gaan. In eerste instantie ervaarde ik het als verschrikkelijk, maar later voelde het alsof al die ballast wat lichter was geworden. En die liefdevolle reacties van die andere lotgenoten en de trainster, ze voelden als een warme deken.
Het was me het dagje wel en ook vandaag blijven al die begraven emoties komen. Het is zo uitputtend, maar ik weet nu ook dat het moet wil ik ooit vrede vinden in mezelf. Het is allemaal niet mijn schuld wat er is gebeurd in mijn leven, het is me helaas gewoon overkomen en ik moet leren aanvaarden dat ook ik een mens van waarde ben en dat Mindfulness me zal leren anders tegen situaties aan te kijken en ermee om te gaan. En alle dierbaren die ik zo plotseling kwijt ben geraakt en zo pijnlijk mis, ze zijn er nog steeds. Ik hoef alleen maar stil te zijn en proberen te luisteren. Het zal nog een lange weg zijn, maar ik ben op weg en dat is een goede zaak.
Hier zit ik dan me opgezwollen ogen die ik maar steeds onder kraan hou om ze weer in hun eigen proporties terug te brengen, want poeh, poe, ze zien er niet uit. Vandaag blijf ik dus thuis om de nodige rust te nemen en weer wat noodzakelijke energie op te bouwen. Ons huiswerk voor deze week? We moeten proberen naar kleine dingetjes in het leven proberen te kijken, te observeren hoe mooi en waardevol die zijn en ze helemaal in ons trachten op te nemen. Vanmorgen keek ik dus uit het raam en daar zag ik hem, de kleine, tengere boom die in prachtig rood zo stilletjes daar staat te bloeien. Niets ter wereld kan hem deren, zo tenger en bescheiden en kleiner dan al die andere reuzen van bomen, maar moedig staat hij daar, vol in zijn blad en in zijn kracht. Alle gif in de lucht, alle uitlaatgassen, alle agressie van levende wezens, storm of regen, hagel of wind of brandende zon, niets kan hem deren. Ik heb hem eerder gezien, maar nooit zo bekeken. Het was gewoon een boompje en verder niets voor mij. En nu, nu lijkt hij voor mij iets van een voorbeeld, zo is het, zo moet het zijn.
Het inloophuis met al
die lieve, warme vrijwilligers en daarnaast lotgenoten met hun eigen ballast, waar alles een
plaats mag hebben en krijgen en er niets is om je voor te schamen. Applaus voor al die vrijwilligers daar, die zich zo kosteloos inspannen ons leven aangenamer te maken. Alsof ik in
een warm huis ben gekomen waar ik me eindelijk veilig kan voelen! Ik zie weer
uit naar volgende week.
