dinsdag, 7 augustus 2018, 22.38 uur
Het heeft even geduurd alvorens ik
weer wat op dit blog kon schrijven, maar ik was dan ook wel zo ziek en beroerd
van mijn eerste chemo en zo uitermate futloos dat ik al die tijd nergens toe in
staat was.
Bijna 3 volle dagen alleen maar
liggen overgeven, op waterijsjes na bleef er helemaal niets binnen, zelfs niet
de medicijnen.
De kleinste beweging die ik maakte
bracht me al aan het braken en het was echt een enorme martelgang. Dat een mens
zo vreselijk ziek kan zijn.
Tot overmaat van ramp moest ik
gisteren opeens ook naar het ziekenhuis komen, want ik zat onder de uitslag en
mijn hoofd en oren jeukten dermate dat ik er knettergek van werd. De
dermatoloog constateerde dat de chemo de gistlaag op mijn hoofd en huid (wist
niet dat mensen een gistlaag hebben!) aan het vernietigen is wat die enorme
jeuk en uitslag veroorzaakt.
Nu zalf en pillen gekregen en moet ik
mijn hoofd voorlopig wassen met antiroosshampoo ter nog enige bescherming van
mijn hoofdhuid.
Ik moet van het ziekenhuis ook alleen
dat nog eten en drinken wat ik kan verdragen, want ik was weer afgevallen en
dat is niet gunstig voor de volgende chemokuren.
Ik heb alleen behoefte aan frisse
dingen, zoals waterijs en augurken (lijk wel zwanger!) en fris fruit zoals
watermeloen en druiven, e.d.
Sinds gisteren heb ik eindelijk weer
wat binnen weten te houden en ik hoop maar dat dat zo blijft, al ben ik bij tijd
en wijle weer erg misselijk en voelt mijn buik en maag aan tussen rotsblokken
die erin zitten en een vreselijk ziekmakend hongergevoel!
De futloosheid is ook
verschrikkelijk, maar ja, volgens de artsen hoort dat bij de chemo. Vaak wil je
dan ook alleen maar liggen en liggen en als je wat gedaan hebt, dan ben je
alweer bekkie-af.
Soms wil je ervoor gaan, maar soms
ook niet, dan zie je er even geen gat meer in en vraag je je af waar het einde
is. Ik sta nog maar aan het begin en nu al zo doodziek!
Het ergste vind ik ook
dat je zo afhankelijk bent geworden van alles en iedereen.
Ik voelde mij altijd
een sterke, onafhankelijke vrouw die door alles in haar leven alles aankon en
nu, nu ben je opeens zo beperkt geworden en afhankelijk van zoveel hulp.
Gelukkig krijg ik sinds 2 weken huishoudelijke hulp en de thuiszorg houdt een
oogje in het zeil mocht ik hulp nodig hebben bij het onder de douche gaan, e.d.
Maar zolang ik dat zelf nog kan, wil ik dat zelf doen. Ik heb gelukkig een
douchestoel en zo red ik het nog mezelf te wassen. Ik moet er niet aan denken
te moeten zitten wachten totdat iemand je eindelijk komt wassen en aankleden.
Oh nee, ik wil onder de douche kunnen wanneer ik wil. Maar ja, je weet maar
nooit of dat in de toekomst niet meer kan en je hulp nodig hebt. Dus ja, het is
goed dat ze elke week een oogje in het zeil komen houden.
Wat dat betreft ben
ik net op tijd verhuisd naar Schoonhoven. Ze hebben hier een heel netwerk dat
elkaar waarschuwt en als ik eraan denk hoe ik destijds met mijn hand in het gips
hulp nodig had in Rotterdam, toen kwam die hulp pas toen ik bijna uit het gips
was. Hier heb ik weinig ervoor hoeven doen, al die instanties waarschuwen
elkaar hier en ze staan dan gewoon zomaar op je stoep zonder opdringerig te
zijn. Ook de huisarts laat zich hier regelmatig zien en houdt zich goed op de
hoogte, dus petje af voor dat alles.
Verder mag ik ook niet klagen over
alle bewoners hier, die met grote regelmaat komen vragen of ik iets nodig heb
of dat ze iets voor me kunnen doen of gewoon hoe ik me voel. En dat is best een
rijkdom in deze zo zware tijd voor Suzette en mij.
De toestand van Suzette blijft nog
steeds mijn grootste verdriet en elke dag weer hoop ik dat er een groot wonder
voor haar mag gebeuren. Het gevoel van machteloosheid kan me soms radeloos
maken en zo verdrietig.
Zij is mijn enige stimulans om te
willen vechten, samen met haar vechten!
En zij is ook mijn grote voorbeeld.
Zo moedig als zij met haar ziekte omgaat, ik heb er zoveel respect voor.
Elke dag hoop ik dat het morgen beter
zal gaan, dat ik eindelijk weer de fut kan vinden om iets te gaan doen en me
weer eens lekker kan voelen. De 16e komt alweer dichterbij, dan moet
ik bloedprikken en hoor ik of ik genoeg witte bloemlichaampjes heb om de tweede
chemo te starten.
En Suzette? Suzette heeft diezelfde
dag een heel belangrijk gesprek met haar artsen. Kunnen ze nog wat voor haar
doen of … ? Het enige wat ik voor haar kan doen is bidden in de hoop dat ergens
een almachtig iets of iemand me wil horen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten