dinsdag, 29 mei 2018
Zo vreselijk moe vandaag. Vanmorgen vroeg al bloed wezen prikken voor de internist dit keer.
Daarna naar zwager Jan die nu ook ziek is en volgens de huisarts een flinke gordelroos te pakken heeft, waarvan hij erg veel pijn heeft. Hij heeft nu een kuur en de dokter zegt dat de pijn zeker nog twee weken zal blijven duren.
Ook geen wonder met al die stress en ellende die over ons wordt heengegooid. Hij kan bijna niet lopen, maar toch wil hij en zal hij perse naar zijn vrouwtje toe, strompelend en al. Ook zo'n eigenwijsie soms. Hij kan best een dagje thuis blijven en dan ga ik wel alleen, maar nee, hij wil geen dag missen. Kan het ook wel begrijpen, want elke minuut samen is nu veel te kostbaar.
Ik weet niet waar we alles aan te danken hebben, maar elke dag wordt er wel weer een nieuwe zak vuilnis op ons hoofd gegooid, echt niet te geloven.
Vanmorgen was ik het zo zat dat ik het liefst al die pillen in mijn mik had willen douwen. Gewoon even niet meer hoeven denken of voelen. Gewoon eindelijk rust hebben.
Heb het nu ook nogeens extra benauwd door dat extreem, benauwde weer en dan al die pluizen van die bomen die als een sneeuwval naar beneden komen waaien.
Kortom, ik heb het even helemaal gehad met moeten leven!
Nergens een horizon te zien dan slechts een eindeloze, lange weg waar maar geen einde aan komt!
Waar dit eindigt, ik weet het niet en wil het ook niet weten.
Ik wil alleen maar rust!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten