24 mei 2018
Vandaag weer 2x bij Suzette op bezoek geweest. Wat is ze toch flink, ik heb zoveel respect voor haar. We praten veel samen en dan is zij altijd de flinkste van ons twee, terwijl zij zulke ondraaglijke pijnen heeft en ook nog kortademig is. Ik word alleen maar steeds kortademiger, maar probeer nog zoveel mogelijk mobiel te zijn. Ik moet nog zoveel doen alvorens het straks niet meer gaat. Vandaag gauw een nachtponnetje gekocht. Gewoonlijk draag ik nooit nachtponnen, want ik kan niet slapen met die dingen. Als je je omdraait moet je die dingen altijd meenemen. Het liefst slaap ik dus in een t-shirtje, maar ja, dat kan in het ziekenhuis natuurlijk niet, want dan moet je naar het toilet en dan moet je weer onderzocht worden en als je dan zo'n huispak aan hebt, dan wordt dat ook weer moeilijk. Suzette geeft alweer sinds 2 dagen alsmaar over. Ze houdt weer niets binnen en dat verontrust ons, want we zijn bang dat ze weer uitdroogt. Vandaag is de dokter bij haar geweest en die heeft contact opgenomen met het ziekenhuis. Nu dus weer afwachten wat voor actie ze ondernemen. Met Jan ook erg te doen, die jongen is aan het eind van zijn Latijn, maar weet van geen wijken. Hij wil maar perse zelf zijn vrouwtje blijven verzorgen en wil dat niet uit handen geven. Hij heeft vaak plotselinge huilbuien en dat vind ik zo erg. We zitten alle drie echt in een onhoudbare situatie. Mijn eigen toestand kan ik nog dragen, maar mijn zus en zwager zo ongelukkig te zien, dat scheurt steeds weer opnieuw mijn hart in stukken. Dat vreselijke machteloze gevoel. Datzelfde gevoel toen ik mijn (overleden) moedertje drie weken lang zo heb zien lijden.
Verder wacht ik op een oproep van het Erasmus MC voor een mediastiroscopie, maar tot op heden hebben ze nog niet gebeld. Als ze morgen niet gebeld hebben, dan moet ik ze zelf bellen van mijn longarts. Hoop maar dat dat niet nodig is, want ik heb geen puf meer om achter al die dingen te moeten aanzitten. Verder werd gisteren een leen-invalideparkeerkaart gebracht door de gemeente Krimpenerwaard, want alvorens ik een formele krijg moet ik eerst naar een keurigsarts in Stolwijk en dat in mijn kortademige toestand. Heb ze gevraagd contact op te nemen met mijn behandelend artsen, althans, dat kan die keuringsarts toch doen, maar nee, ik moet perse komen. Alsof ik al niet genoeg aan mijn bol heb. En het is daar ook nog moeilijk parkeren, dus kan ik straks ook nog al happend naar zuurstof een heel eind lopen. Ik begrijp het wel, het is niet alleen gemeentelijke bureaucratie, maar ook nogeens flink kassa en die keuringsarts wil natuurlijk ook flink verdienen zo te zien aan die gevraagde bedrage en dat alleen voor een stukje papier. En als ik nu zo'n kaart aanvraag omdat ik een snottebel heb, dan kan ik me dat allemaal voorstellen, maar jeetje zeg, ben je al gestraft met zo'n verscchrikkelijke ziekte, laten ze je ook nogeens langskomen om teggen zo'n keuringsarts aan te kletsen. Is die man dan zo deskundig dat hij aan mijn neus kan zien dat ik longkanker met uitzaaiingen heb? Wat een kul! Soms word ik zo moe van al die bureaucratie in je toch al ellendige toestand. Dat soort mensen zou zelf eens aan den lijve moeten ondervinden wat het betekent om zo'n ziekte te hebben. Ze reageren verdikkie net of je een schaafwondje op je knie hebt!
Maar goed, op het ogenblik is alleen maar de zieke toestand van mijn zus belangrijk. Zij is met Jan het dierbaarste wat ik bezit en het verscheurt me gewoonweg ze zo te zien. Ik zou mijn leven offeren als ik Suzette beter kon maken, maar ja, wie ben ik?
Vandaag weer 2x bij Suzette op bezoek geweest. Wat is ze toch flink, ik heb zoveel respect voor haar. We praten veel samen en dan is zij altijd de flinkste van ons twee, terwijl zij zulke ondraaglijke pijnen heeft en ook nog kortademig is. Ik word alleen maar steeds kortademiger, maar probeer nog zoveel mogelijk mobiel te zijn. Ik moet nog zoveel doen alvorens het straks niet meer gaat. Vandaag gauw een nachtponnetje gekocht. Gewoonlijk draag ik nooit nachtponnen, want ik kan niet slapen met die dingen. Als je je omdraait moet je die dingen altijd meenemen. Het liefst slaap ik dus in een t-shirtje, maar ja, dat kan in het ziekenhuis natuurlijk niet, want dan moet je naar het toilet en dan moet je weer onderzocht worden en als je dan zo'n huispak aan hebt, dan wordt dat ook weer moeilijk. Suzette geeft alweer sinds 2 dagen alsmaar over. Ze houdt weer niets binnen en dat verontrust ons, want we zijn bang dat ze weer uitdroogt. Vandaag is de dokter bij haar geweest en die heeft contact opgenomen met het ziekenhuis. Nu dus weer afwachten wat voor actie ze ondernemen. Met Jan ook erg te doen, die jongen is aan het eind van zijn Latijn, maar weet van geen wijken. Hij wil maar perse zelf zijn vrouwtje blijven verzorgen en wil dat niet uit handen geven. Hij heeft vaak plotselinge huilbuien en dat vind ik zo erg. We zitten alle drie echt in een onhoudbare situatie. Mijn eigen toestand kan ik nog dragen, maar mijn zus en zwager zo ongelukkig te zien, dat scheurt steeds weer opnieuw mijn hart in stukken. Dat vreselijke machteloze gevoel. Datzelfde gevoel toen ik mijn (overleden) moedertje drie weken lang zo heb zien lijden.
Verder wacht ik op een oproep van het Erasmus MC voor een mediastiroscopie, maar tot op heden hebben ze nog niet gebeld. Als ze morgen niet gebeld hebben, dan moet ik ze zelf bellen van mijn longarts. Hoop maar dat dat niet nodig is, want ik heb geen puf meer om achter al die dingen te moeten aanzitten. Verder werd gisteren een leen-invalideparkeerkaart gebracht door de gemeente Krimpenerwaard, want alvorens ik een formele krijg moet ik eerst naar een keurigsarts in Stolwijk en dat in mijn kortademige toestand. Heb ze gevraagd contact op te nemen met mijn behandelend artsen, althans, dat kan die keuringsarts toch doen, maar nee, ik moet perse komen. Alsof ik al niet genoeg aan mijn bol heb. En het is daar ook nog moeilijk parkeren, dus kan ik straks ook nog al happend naar zuurstof een heel eind lopen. Ik begrijp het wel, het is niet alleen gemeentelijke bureaucratie, maar ook nogeens flink kassa en die keuringsarts wil natuurlijk ook flink verdienen zo te zien aan die gevraagde bedrage en dat alleen voor een stukje papier. En als ik nu zo'n kaart aanvraag omdat ik een snottebel heb, dan kan ik me dat allemaal voorstellen, maar jeetje zeg, ben je al gestraft met zo'n verscchrikkelijke ziekte, laten ze je ook nogeens langskomen om teggen zo'n keuringsarts aan te kletsen. Is die man dan zo deskundig dat hij aan mijn neus kan zien dat ik longkanker met uitzaaiingen heb? Wat een kul! Soms word ik zo moe van al die bureaucratie in je toch al ellendige toestand. Dat soort mensen zou zelf eens aan den lijve moeten ondervinden wat het betekent om zo'n ziekte te hebben. Ze reageren verdikkie net of je een schaafwondje op je knie hebt!
Maar goed, op het ogenblik is alleen maar de zieke toestand van mijn zus belangrijk. Zij is met Jan het dierbaarste wat ik bezit en het verscheurt me gewoonweg ze zo te zien. Ik zou mijn leven offeren als ik Suzette beter kon maken, maar ja, wie ben ik?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten