dinsdag 9 december 2014

December



December!


Steeds weer kijk ik uit naar een klein dennenboompje. Wel van kunst, want een echte kan wel veel sfeervoller zijn en zo’n heerlijke dennengeur verspreiden, maar om nou na een paar maanden nog naalden in mijn huis te vinden, nee, daar heb ik geen zin in.

Menigmaal had ik bijna zo’n klein boompje gekocht. 5 euro bij een welbekend warenhuis, maar goed, dan moeten er natuurlijk nog wel lampjes en balletjes in. En deze maand is eigenlijk al duur genoeg. Je kan december nu wel een leuke maand vinden met al die feestdagen, maar ik krijg bij het naderen van december al een angstbeeld van al die te betalen rekeningen in mijn brievenbus en natuurlijk ook vergezeld met weer een schrijven over o.a. premieverhogingen. Natuurlijk hebben ze altijd weer een goede smoes uit de kast getrokken waarom zo’n verhoging noodzakelijk is.

Of december niet al duur genoeg is met al die feestdagen, presteren bedrijven en overheid het nog steeds om juist in zo’n feestmaand  de mensen nog eens extra te belasten.

Dat boompje gaat dus even niet door. En niet alleen omdat mijn portemonnee zo goed als leeg is in een dergelijke maand, maar eigenlijk ook omdat al die feestdagen mij zo verdrietig kunnen maken.        
Al die dierbaren die je verloren hebt door de tijd! Juist in zo’n maand als december vliegen de herinneringen mij naar de keel. En kijken naar zo’n boompje zou me eigenlijk alleen nog maar verdrietiger maken. Mijn moedertje, die ik in 2009 verloor aan medisch geblunder, zij was dol op kerst en stelde er hoge prijs op dan haar kinderen om zich heen te hebben. Voor haar was kerstfeest heilig en nu zij er niet meer is, zetten wij, haar kinderen, deze traditie nog altijd voort.           


Bij mijn zus hangen trots de oude kerstballen en versieringen van mijn moeder in de boom en bij elke kerstbal hoort weer een boeiend verhaal. Het kleine, lichtblauwe sneeuwpoppetje, waarvan het hoofdje gesneuveld was, maar die mijn zwager met grote precisie er weer op heeft gelijmd, het kleine zilverkleurige fietsje dat nog altijd een traan oproept door de reden waarom het werd aangeschaft, het trompetje waaruit je echt muziek kan blazen, ze hebben de tijd allemaal overleefd. En o ja, het houten kerststalletje, ook dat staat nu op hun kast te pronken.



Ik kan dan wel een boompje kopen met nieuwe lichtjes en balletjes, maar wat zal het voor waarde vertegenwoordigen ten opzichte van al die oude kerstversieringen, waaraan zoveel mooie herinneringen kleven?

De stapel geschreven kerstkaarten ligt al klaar op tafel om op de post te gaan.
Het liefst zou ik ook helemaal geen kaarten meer willen sturen, maar helaas, het is eigenlijk zoiets als een verplichting geworden. Trouwens, ik zou me er niet lekker bij voelen kaarten te ontvangen van familie en vrienden, zonder ze zelf een teken te sturen van dat ik aan ze denk in deze dagen.       

Maar een boompje? Nee, ook dit jaar niet. Wel als troost, die ene, povere kerstmansticker op mijn huiskamerruit, die ook vorig jaar de kerstsfeer vertegenwoordigde in mijn huis.
Steeds weer verbaas ik mij erover hoe snel de tijd gegaan is. Waar zijn ze gebleven, mijn lieve moedertje, mijn vader, mijn tantes, mijn ooms en zoveel van mijn dierbare vrienden?  Opgeslokt door de tijd, die als een intercity voorbijraast aan ons leven. Soms verlang ik er zo hevig naar weer even met ze te babbelen, te schaterlachen, ze naast me te voelen, maar de realiteit staat niet toe de jaren daadwerkelijk terug te lopen naar daar waar je ze verloren hebt.
En soms, soms leg je even je oor aan de wind, in de hoop dat …         

Geen opmerkingen:

Een reactie posten